MUBI'nin Top 10 Film Listesi
YAZAR
Dijital çağda izleme alışkanlıklarımız hızla dönüşüyor; ekranlar küçülüyor, dikkat süremiz kısalıyor. Ancak bu dönüşümün ortasında bir platform, sinemayı hâlâ bir sanat biçimi olarak konumlandırmayı başarıyor: MUBI. Popüler platformların “ne izlesem?” çıkmazına karşı MUBI, küratöryel bir yaklaşımla seçilmiş, çoğu zaman ana akımın dışında kalan yapımlarıyla sinemaseverlere yeni bakış açıları sunuyor. Onun “Top 10” listesi ise yalnızca beğeni sıralaması değil, sinemanın farklı dönemlerine, coğrafyalarına ve duygularına açılan bir pencere.
#1 In the Mood for Love (Wong Kar-wai, 2000)
Hong Kong’un dar koridorlarında birbirine değmeden geçen iki yalnızlık. Wong Kar-wai’nin görsel duyarlılığı, zamanı bir duygunun içinde eritiyor. Kırmızı elbiseler, duvar kâğıtları, sigara dumanı… Her kare, suskun bir arzu gibi ağır ağır akıyor.
Christopher Doyle’un kamerası, bir hatırayı değil, bir hissi yakalıyor.
#2 Beau Travail (Claire Denis, 1999)
Erkeklik, disiplin ve bastırılmış arzuların bedende yankılanan şiiri. Djibouti çöllerinde geçen bu film, neredeyse diyalogsuz bir meditasyon. Denis Lavant’ın son sahnedeki dansı, sinema tarihinin en beklenmedik patlamalarından biri; özgürlüğün kendisi gibi.
#3 Persona (Ingmar Bergman, 1966)
Bir oyuncu, bir hemşire ve iki yüzün birbirine karıştığı karanlık bir aynalık. Bergman, sinemanın dilini çözüp yeniden kuruyor. “Persona”, kimlik, sessizlik ve delilik üzerine hâlâ çözülememiş bir bilmece.
#4 The Eternal Daughter (Joanna Hogg, 2022)
Tilda Swinton, hem anne hem kız olarak bir hayaletin içinde dolaşır. Sisli bir İngiliz malikanesinde geçen bu film, hafızanın ve suçluluk duygusunun gölgesinde büyür. Joanna Hogg’un sessizlikleri, söylenmeyenlerin ağırlığını duyurur.
#5 Drive My Car — Ryūsuke Hamaguchi (2021)
Üç saat boyunca bir kırmızı Saab’ın içinde geçen bir iç yolculuk. Yas, iletişimsizlik ve tiyatro. Hamaguchi, sabırla ördüğü bu hikâyede izleyiciden de aynı sabrı ister.
Ödülünü ise derin bir teselliyle verir: konuşmadan da anlaşılabileceğimiz gerçeği.
#6 The Worst Person in the World — Joachim Trier (2021)
Julie’nin hayatı, çağdaş ilişkilerin ve kimlik arayışlarının minyatürü gibi. Trier, romantik komedinin tüm kalıplarını tersyüz ederken, bir kuşağın kararsızlığını zarif bir mizahla anlatıyor. Modern dünyanın “doğru insan” takıntısına içten bir gülümseme.
#7 Moonlight — Barry Jenkins (2016)
Kırılganlık, kimlik ve renk. Jenkins’in ışığı, karanlıkta parlayan bir cilt gibi incelikli. Film, siyah erkekliğini güçlü değil, hassas kılarak yeniden tanımlar.
Her sessizlik bir dua, her bakış bir itiraf gibidir.
#8 Holy Motors — Leos Carax (2012)
Bir gün boyunca onlarca kimlik değiştirip performanslar sergileyen bir adam. Gerçek ile sahne arasındaki çizgi tamamen silinir. Carax, sinemayı bir beden gibi oynatır; grotesk, duygusal ve muazzam biçimde özgün.
“Holy Motors”, sinemanın ölmediğini, sadece şekil değiştirdiğini hatırlatır.
#9 Portrait of a Lady on Fire — Céline Sciamma (2019)
Bir ressam, bir model, yasak bir aşk. Sciamma’nın kadın bakışıyla ördüğü bu hikâyede her sessizlik, bir duygunun yankısıdır. Erkek gözünün olmadığı bir dünyada, kadınlar birbirini nihayet “görebilir”.
Renkler, fırça darbeleri, nefes alışlar… Hepsi saf bir özgürleşme anına dönüşür.
#10 The Piano Teacher — Michael Haneke (2001)
Soğuk bir Viyana apartmanında, disiplinle bastırılmış arzuların patladığı bir dünya. Isabelle Huppert’ın unutulmaz performansı, kontrolün altında kaynayan şiddeti görünür kılar. Haneke, izleyicisini rahatsız eder, çünkü sinemanın da bir tür acı verme biçimi olduğuna inanır.
Son Söz
Bu seçkilerin ortak noktası, sabır ve yoğunluk. Her biri, görüntülerin ötesinde bir şeyler arar: sessizliği, duygunun kalıntısını, insan olmanın kırılganlığını. Sinema, burada bir eğlence değil, bir tür tefekkür hâline gelir.
Belki de bu yüzden, bu platformlar sinemayı yaşatıyor — çünkü unutulmaya yüz tutmuş bir deneyimi yeniden hatırlatıyorlar. Görsel gürültünün ortasında hâlâ fısıldayan filmler var. Ve o fısıltıyı duyabilenler için, sinema hâlâ canlı.
